Çoğu kez soruyorum kendime, o kadar çok güvendiğim insan bir anda mı şeytan oldu, yoksa hep mi şeytandı. Yoksa gözlerim yanındayken perdeli miydi ? acaba yanımda iken göremiyor muydum yanlışlarını ? Hala sorularla dolu aklım. Ama tek bildiğim bir gerçek var ki oda güvenim herkese 0. Geçmişte göz ardı ettiğim minik sorular şimdi kafamda puzzle misali birleşiyor. Sevgi dolu kalbim artık ona karşı nefretle atıyor. Peki ya nefret evresinden sonra ne olacak ? diye sorsak; o zaman geldiği an hiç bir kötü şey kalmayacak ona karşı. Sadece, bana bıraktığı acı ama bir o kadarda ileri ki yaşamımda hayatımı o zaman olumlu etkileyecek güzel deneyimler. Tabi ki bunların yanında hiç bir insana güvenmemek gerektiği de cabası.Bunu saymıyorum artık. Ama şu varki ilk günden beri değişmeyen tek şey bu yazıları yazarken kulaklığım ile dinlediğim müziğim. Duygularımın betimi anahtarım benim o ya , onsuz olmaz :)
Eski bir arkadaşımın çok güzel net bir sözü var. "Herkes kendine yakışanı yapar." Bu aralar ne kadar da doğru olduğunu anlıyorum ve son olarak bu kötü yazımı son sözümle bitirmek istiyorum. Ben onu farklı sanmıştım ama oda diğerleri gibi kendine yakışanı yaptı. İntikamını aldı....
Hiç yorum yok :
Yorum Gönder